امام علی(ع) درباره رسیدگی به یتیمان فرمودند: «خدا را خدا را، که یتیمان را رعایت کنید، نکند آنها گاهى سیر و گاهى گرسنه بمانند و در حضور شما ضایع شوند». در کتاب کافى آمده روزى مقدارى عسل و انجیر خدمت امام على(ع) آوردند. ایشان دستور داد جمعى از یتیمان را حاضر کرده و مشک هاى عسل را بیاورند و از آن تناول کنند (و خود امام(ع) با دست مبارکش عسل در دهان یتیمان مى گذاشت). به حضرت عرض کردند: چرا اجازه نمى دهید خودشان عسل را بخورند؟ فرمودند: «امام پدر یتیمان است. من عسل در دهان آنها گذاردم تا همچون پدران با آنها رفتار شود».